The Petticoat Affair był politycznym skandalem, który miał miejsce w latach 1829-1831, w którym uczestniczyli członkowie gabinetu prezydenta Andrew Jacksona i ich żony. Podobno kierowana przez Floride Calhoun, żonę wiceprezydenta Johna C. Calhouna, zaangażowane kobiety zadały sobie wiele trudu, by publicznie ostracyzować i wykluczyć sekretarza wojny Johna Eatona i jego żonę, Peggy O'Neale Eaton, z elitarnego społeczeństwa Waszyngtonu.
Kluczowe wnioski: The Petticoat Affair
- The Petticoat Affair był politycznym skandalem z udziałem członków gabinetu prezydenta Andrew Jacksona i ich żon, który rozegrał się w latach 1829-1831.
- Prowadzone przez żonę wiceprezydenta Johna C. Calhouna, Floride, kobiety publicznie ostracyzowały i wykluczyły sekretarza wojny Johna Eatona i jego żonę, Peggy O'Neale Eaton, z waszyngtońskiego społeczeństwa.
- W następstwie skandalu cały gabinet Jacksona i wiceprezydent Calhoun zrezygnowali, pozostawiając Martina Van Burena, który został wybrany na wiceprezydenta w 1832 i prezydenta w 1836.
Afera Petticoat wstrząsnęła administracją Jacksona, ostatecznie doprowadzając do rezygnacji wszystkich członków gabinetu z wyjątkiem jednego. Skandal pomógł Martinowi Van Burenowi w wygraniu wyborów prezydenckich w 1836 roku i był częściowo odpowiedzialny za przekształcenie wiceprezydenta Calhouna z krajowej postaci politycznej z nadzieją na zdobycie prezydentury w obrońcę praktyki zniewolenia jako lidera sekcji stanów południowych.
Tło
W kampanii zdominowanej przez oszczercze ataki i oskarżenia, Andrew Jackson został wybrany na prezydenta w 1828 roku. Mniej niż rok po objęciu urzędu, sekretarz wojny Jacksona, John Eaton, poślubił Margaret "Peggy" O'Neill, córkę Williama O'Neilla, właściciela Franklin House, popularnego waszyngtońskiego pensjonatu i tawerny. Znajdujący się w pobliżu Białego Domu Franklin House był znanym ośrodkiem towarzyskim odwiedzanym przez polityków. Peggy była dobrze wykształcona jak na kobietę z epoki, uczyła się francuskiego, grała na fortepianie i pracowała w tawernie ojca. Choć była jeszcze młoda, jej reputacja ucierpiała z powodu zatrudnienia w biznesie odwiedzanym głównie przez mężczyzn i jej swobodnych pogawędek z często wpływowymi patronami tawerny. W swoich wspomnieniach Peggy wspominała: "Kiedy jeszcze chodziłam w pantaletkach i kręciłam obręcze z innymi dziewczynami, zwracałam na siebie uwagę mężczyzn, młodych i starych; wystarczająco dużo, by zawrócić dziewczynie w głowie".
Stara pokrywa pudełka cygar przedstawiająca Margaret âPeggyâ O'neal, która została żoną sekretarza wojny za czasów Andrew Jacksona.Wikimedia Commons / Public Domain
Okoliczności otaczające małżeństwo Peggy O'Neill z Johnem Eatonem doprowadziłyby do wstrząsów i skandalu w gabinecie Jacksona.
W 1816, wtedy 17-letnia Peggy O'Neill poślubiła 39-letniego Johna B. Timberlake'a, portiera (oficera płacowego) w Marynarce Stanów Zjednoczonych. Mając reputację alkoholika, Timberlake był mocno zadłużony. W 1818 roku Peggy i John Timberlake zaprzyjaźnili się z Johnem Eatonem, bogatym 28-letnim wdowcem, który niedawno został wybrany na senatora USA z Tennessee. Eaton był również wieloletnim przyjacielem Andrew Jacksona.
Kiedy Timberlake opowiedział Eatonowi o swoich kłopotach finansowych, Eaton przekonał Senat do przyjęcia uchwały upoważniającej rząd do spłacenia wszystkich długów, które Timberlake narosły podczas służby w marynarce. Po spłaceniu długów Timberlake'a, Eaton załatwił mu lukratywne stanowisko w Eskadrze Śródziemnomorskiej Marynarki Wojennej. W Waszyngtonie krążyły plotki, że Eaton pomógł Timberlake'owi jako sposób na usunięcie go z Waszyngtonu, aby mógł potajemnie spotykać się z Peggy.
Po śmierci Johna Timberlake'a na morzu w 1828 roku, wdowa po nim Peggy poślubiła Eatona. W Waszyngtonie szybko pojawiły się plotki sugerujące, że Timberlake odebrał sobie życie po tym, jak dowiedział się o rzekomym romansie Peggy z Eastonem. Jednak marynarka wojenna doszła do wniosku, że Timberlake zmarł na zapalenie płuc.
Skandal w gabinecie Jacksona
Z jego kadencją ustawioną na rozpoczęcie 4 marca 1829, prezydent-elekt Jackson podobno zachęcał Peggy Timberlake do poślubienia Johna Eatona. Para została poślubiona 1 stycznia 1829, zaledwie dziewięć miesięcy po śmierci męża Peggy. Według zwyczaju, ich małżeństwo powinno było nastąpić po dłuższym "właściwym" okresie żałoby.
Po objęciu urzędu prezydent Jackson mianował Eatona do swojego gabinetu na stanowisko sekretarza wojny. Rozwścieczyło to Drugą Damę Stanów Zjednoczonych, Floride Calhoun. Floride zwołała żony kilku waszyngtońskich polityków, głównie członków gabinetu, aby utworzyć koalicję "anty-Peggy", której udało się odsunąć Eatonów zarówno publicznie, jak i społecznie. Byli mile widziani jako goście w niewielu waszyngtońskich domach i odmawiano im zaproszeń na imprezy towarzyskie. Prezydent Jackson wziął stronę Eatonów podczas "Petticoat Affair", prywatnie i publicznie broniąc pary.
Jeden wpływowy członek koalicji Floride Calhoun, Emily Donelson, była siostrzenicą zmarłej żony Andrew Jacksona, Rachel Donelson Robards, i żoną adoptowanego syna Jacksona, doradcy Andrew Jacksona Donelsona. Ze względu na ich bliskie relacje, Emily Donelson była powszechnie uznawana za "zastępczą pierwszą damę Jacksona". Decyzja Emily Donelson, by przyłączyć się do Floride Calhoun w spoufalaniu się z Eatonami rozgniewała Jacksona, co spowodowało, że zastąpił ją swoją synową Sarah Yorke Jackson jako oficjalną gospodynią Białego Domu. Jako jedyny niezamężny członek gabinetu, sekretarz stanu i przyszły prezydent, Martin Van Buren, poprawił swój status w administracji Jacksona, stając po stronie Eatonów przeciwko Floride Calhoun.
Podczas jego kampanii prezydenckiej, Jackson był prześladowany przez oskarżenia, że jego żona Rachel poślubiła go nielegalnie, zanim jej pierwsze małżeństwo oficjalnie się zakończyło. Częściowo wyjaśniając swoją sympatię dla Eatonów, Jackson wierzył, że te bezpodstawne ataki były winne nagłej śmierci Rachel na atak serca 22 grudnia 1828 roku, zaledwie kilka tygodni po tym jak został wybrany na prezydenta.
Głośna nominacja Eatona na sekretarza wojny jeszcze bardziej osłabiła poparcie dla grupy Floride Calhoun. Co gorsza, mąż Floride, wiceprezydent John C. Calhoun, rozgniewał Jacksona prowadząc opozycję do jego wyboru na drugą kadencję. Calhoun i jego zwolennicy chcieli, by Calhoun został wybrany na prezydenta. Calhoun również sprzeciwiał się, podczas gdy Jackson faworyzował taryfę ochronną z 1828 roku znaną jako "Taryfa obrzydliwości". Ten podatek od importowanych towarów generalnie sprzyjał przemysłowi w północnych miastach poprzez ograniczenie zagranicznej konkurencji, ale był gwałtownie przeciwny na rolniczym Południu.
W 1832 roku spór o taryfę przerodził się w kryzys nullifikacyjny, w którym południowcy - prowadzeni przez Calhouna - twierdzili, że stany mają prawo odmówić przestrzegania praw federalnych, które uważają za niekonstytucyjne, nawet do punktu secesji z Unii. Jackson jednak obiecał, że utrzyma Unię razem. Jako najbardziej widoczny przeciwnik swojej prezydentury, Jackson publicznie oskarżył Calhouna i jego żonę Floride o ostracyzm wobec Johna i Peggy Eaton tylko po to, by zyskać polityczną przewagę w próbie wygrania prezydentury.
W końcu wiosną 1831 roku, na sugestię sekretarza stanu Martina Van Burena, który, jak Jackson, wspierał Eaton'ów, Jackson wymienił wszystkich, oprócz jednego, członków swojego gabinetu, ograniczając w ten sposób wpływ Calhoun'a.
Easton wziął odwet na Calhounie w 1830 roku. Listy opublikowane w gazetach ujawniły, że Calhoun był sekretarzem wojny, a Jackson wciąż był generałem w armii USA, Calhoun potajemnie naciskał na Kongres, aby formalnie potępił Jacksona za jego rozkaz z 1818 roku, aby najechać Florydę w Pierwszej Wojnie Seminole. Rozgniewany, Jackson słusznie oskarżył Calhouna o opublikowanie listów.
Polityczny upadek
Afera Petticoat została rozwiązana w 1831 roku, kiedy Van Buren i sekretarz wojny Eaton zrezygnowali ze swoich stanowisk w gabinecie, zmuszając sojuszników Calhouna do zrobienia tego samego. Jackson powołał nowy gabinet i chciał nagrodzić Van Burena mianując go ministrem w Wielkiej Brytanii. Wiceprezydent Calhoun, jako przewodniczący Senatu, oddał decydujący głos przeciwko tej nominacji, czyniąc Van Burena męczennikiem. Jackson dał Eatonowi nominacje, które oddaliły go od Waszyngtonu, najpierw jako gubernatora Terytorium Florydy, a potem jako ministra do Hiszpanii.
Polityczna karykatura przedstawia Prezydenta Andrew Jacksona siedzącego w osłupieniu, gdy jego gabinet, przedstawiony jako szczury, ucieka przed rozpadającym się domem z powodu politycznego skandalu wokół Peggy O'Neale Eaton, żony sekretarza wojny Jacksona.Bettmann / Getty Images
Calhoun zrezygnował z funkcji wiceprezydenta na krótko przed końcem kadencji i wrócił z żoną do Karoliny Południowej. Wkrótce wybrany do Senatu USA, wrócił do Waszyngtonu nie jako przywódca narodowy z aspiracjami prezydenckimi, ale jako lider południowej sekcji, który opowiadał się za prawami stanów oraz ekspansją i ochroną niewolnictwa.
Teraz czule znany jako "Mały Magik" Van Buren został wybrany na wiceprezydenta Jacksona w 1832 roku i wygrał prezydenturę w 1836 roku.
Kiedy później zapytano go o opinię na temat afery Petticoat, Jackson zauważył, "Wolałbym mieć żywe robactwo na plecach niż język jednej z tych waszyngtońskich kobiet na mojej reputacji."
Źródła
- Marszalek, John F. "The Petticoat Affair: Manners, Mutiny, and Sex in Andrew Jackson's White House." LSU Press, October 1, 2000, ISBN 978-0807126349
- Watson, Robert P. "Affairs of State: The Untold History of Presidential Love, Sex, and Scandal, 1789-1900." Lanham, Rowman & Littlefield, 2012, ISBN 978-1-4422-1834-5.
- Wood, Kristen E. "One Woman so Dangerous to Public Morals: Gender and Power in the Eaton Affair." Journal of the Early Republic, University of Pennsylvania Press, Vol. 17, No. 2, Summer, 1997.
- Gerson, Noel Bertram. "That Eaton Woman: In Defense of Peggy O'Neale Eaton." Barre Publishing, 1974, ISBN 9780517517765.
