Przepisy dotyczące finansowania kampanii to przepisy, które regulują wykorzystanie i wpływ pieniędzy w wyborach federalnych w USA. Zgodnie z raportem Congressional Research Service z 2018 r., federalne przepisy dotyczące finansowania kampanii regulują, ile pieniędzy osoby fizyczne lub organizacje mogą przekazać kandydatom lub partiom politycznym i komitetom, a także w jaki sposób darowane pieniądze mogą być wykorzystane. Przepisy dotyczące finansowania kampanii wymagają również, aby kandydaci, komitety, komitety partyjne i komitety akcji politycznych (PAC) składały okresowe raporty publiczne do Federalnej Komisji Wyborczej (FEC), ujawniając kwoty pieniędzy, które zbierają i wydają.
Najważniejsze informacje: Przepisy dotyczące finansowania kampanii
- Prawo finansowe kampanii wyborczych to prawo, które reguluje wykorzystanie pieniędzy w wyborach federalnych w Stanach Zjednoczonych.
- Przepisy te regulują, ile pieniędzy mogą przekazać osoby lub organizacje i jak te pieniądze mogą być wykorzystane.
- Prawa dotyczące finansowania kampanii wyborczych są egzekwowane przez Federalną Komisję Wyborczą, niezależną federalną agencję regulacyjną.
- Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że datki na kampanie wyborcze są uznawane za formę wypowiedzi częściowo chronioną przez Pierwszą Poprawkę.
- Przeciwnicy ustaw o finansowaniu kampanii wyborczych twierdzą, że ich surowe wymagania dotyczące ujawniania informacji i limity darowizn naruszają prawo do prywatności i wolności słowa oraz zniechęcają do uczestnictwa w procesie demokratycznym.
- Zwolennicy twierdzą, że prawa te nie robią wystarczająco dużo, by złagodzić korupcję i wpływ pieniędzy przekazywanych przez nieujawnione grupy specjalnych interesów.
Wpłaty na kampanie wyborcze są obecnie uznawane za formę wypowiedzi częściowo chronioną przez Pierwszą Poprawkę.
Historia ustaw o finansowaniu kampanii wyborczych
Niewłaściwy wpływ pieniędzy na wybory federalne był kontrowersyjną kwestią od wczesnych dni Unii. Po wojnie secesyjnej partie polityczne i kandydaci byli uzależnieni od zamożnych osób, takich jak Vanderbiltowie. Wobec braku uregulowanego systemu służby cywilnej partie zależały również od wsparcia finansowego ze strony pracowników rządowych, czasami poprzez obowiązkowe potrącenia z ich pensji.
Pierwsze federalne prawo dotyczące finansowania kampanii wyborczych było częścią ustawy o środkach dla marynarki wojennej z 1867 roku, która częściowo zabraniała oficerom marynarki wojennej i pracownikom federalnym zabiegania o datki od pracowników stoczni marynarki wojennej. W 1883 roku ustawa o reformie służby cywilnej z Pendleton sformalizowała służbę cywilną i rozszerzyła ochronę wynikającą z ustawy z 1867 roku na wszystkich pracowników federalnej służby cywilnej. Jednak ustawa ta jedynie zwiększyła zależność partii od korporacji i zamożnych osób prywatnych, które zbierały datki.
Pierwsza ustawa federalna regulująca finansowanie kampanii wyborczych, Tillman Act z 1907 roku, zabraniała dokonywania wpłat i wydatków pieniężnych na rzecz kandydatów federalnych przez korporacje i banki zarejestrowane w kraju.
Nacisk na ustawę Tillmana narósł po wyborach prezydenckich w 1904 roku, kiedy Demokraci zarzucili urzędującemu republikańskiemu prezydentowi Theodore'owi Rooseveltowi, że otrzymał duże sumy pieniędzy od korporacji w zamian za wpływ na politykę jego administracji. Chociaż Roosevelt zaprzeczył tym oskarżeniom, powyborcze śledztwo wykazało, że korporacje przekazały ogromne datki na kampanię republikańską. W odpowiedzi Roosevelt wezwał Kongres do uchwalenia reformy finansowania kampanii wyborczych. W 1906 roku Kongres rozpatrzył projekt ustawy przedstawiony przez senatora Benjamina R. Tillmana, demokratę z Karoliny Południowej, który oświadczył, że Amerykanie postrzegają wybranych przez siebie przedstawicieli jako "narzędzia i agentów korporacji". Prezydent Roosevelt podpisał ustawę Tillmana w 1907 roku.
Choć ustawa Tillmana obowiązuje do dziś, jej szeroka definicja "wkładu lub wydatków", wraz ze słabymi przepisami wykonawczymi, pozwoliła firmom i korporacjom na wykorzystywanie luk prawnych. W latach, które upłynęły od uchwalenia ustawy Tillmana, finanse kampanii wyborczych pozostały źródłem sporów w amerykańskiej polityce.
W latach 80-tych i 90-tych, kilka projektów ustaw o finansowaniu kampanii wyborczych przepadło w Senacie Stanów Zjednoczonych po tym, jak dwupartyjne manewry uniemożliwiły poddanie ich pod głosowanie. Obecnie, Federal Election Campaign Act (FECA) z 1971 r. oraz McCain-Feingold Bipartisan Campaign Reform Act (BCRA) z 2002 r. stanowią podstawę federalnego prawa finansowego kampanii wyborczych.
Federalna Komisja Wyborcza
Federalna Komisja Wyborcza (FEC), utworzona w 1974 r. na mocy poprawki do ustawy o kampaniach wyborczych z 1971 r., jest niezależną federalną agencją regulacyjną odpowiedzialną za egzekwowanie przepisów dotyczących finansowania kampanii wyborczych w wyborach federalnych w Stanach Zjednoczonych.
Na czele FEC stoi sześciu komisarzy, którzy są mianowani na sześcioletnie kadencje przez prezydenta Stanów Zjednoczonych i zatwierdzani przez Senat. Zgodnie z prawem, nie więcej niż trzech komisarzy może reprezentować tę samą partię polityczną, a do podjęcia jakichkolwiek oficjalnych działań przez Komisję wymagane są co najmniej cztery głosy. Taka struktura została stworzona, aby zachęcić do podejmowania decyzji bezstronnych.
Do podstawowych obowiązków FEC należy:
- Egzekwowanie zakazów i ograniczeń dotyczących wpłat i wydatków na kampanie wyborcze.
- Śledzenie i ściganie naruszeń prawa finansowego kampanii wyborczych - zazwyczaj zgłaszanych przez innych kandydatów, partie polityczne, grupy strażnicze i opinię publiczną.
- Utrzymanie systemu raportowania o ujawnieniu finansów kampanii wyborczych.
- Audytowanie niektórych kampanii i ich komitetów organizacyjnych pod kątem zgodności z przepisami.
- Administrowanie programem finansowania publicznego dla kandydatów na prezydenta.
FEC publikuje również raporty - składane w Kongresie - pokazujące, ile pieniędzy każda kampania zebrała i wydała w każdych wyborach federalnych, a także listę wszystkich darczyńców, którzy wpłacili ponad 200 dolarów, wraz z adresem domowym, pracodawcą i stanowiskiem każdego darczyńcy. Choć dane te są publicznie dostępne, organizacje partyjne i kandydackie mają prawny zakaz wykorzystywania tych informacji do zabiegania o nowych indywidualnych darczyńców.
Aby pomóc w zapobieganiu naruszeniom zasad finansowania kampanii wyborczych, FEC prowadzi ciągły program edukacji publicznej, skierowany przede wszystkim na wyjaśnianie przepisów prawa społeczeństwu, kandydatom i ich komitetom kampanijnym, partiom politycznym oraz innym komitetom politycznym, takim jak PAC, które podlegają jej regulacji.
Istnieją jednak ograniczenia skuteczności FEC. Mimo że orzeczenia wykonawcze komisarzy FEC rzadko dzielą się równo wzdłuż linii partyjnych, krytycy twierdzą, że jej kongresowo usankcjonowana dwupartyjna struktura często sprawia, że jest ona "bezzębna". Krytycy FEC oskarżają agencję o to, że służy politycznym interesom tych, których ma regulować, zamiast działać w interesie publicznym - zjawisko to znane jest jako "zawłaszczanie regulacji".
Wreszcie, większość kar nakładanych przez FEC za naruszenia przepisów dotyczących finansowania kampanii wyborczych następuje długo po wyborach, w których zostały one popełnione. Czas potrzebny na rozpatrzenie skargi, w tym czas na dochodzenie i analizę prawną, czas dla pozwanych na odpowiedź na skargę i wreszcie, w razie konieczności, na wniesienie oskarżenia, po prostu trwa o wiele dłużej niż stosunkowo krótki okres nawet prezydenckich kampanii politycznych.
Sprawy sądowe
Od lat 70. XX wieku seria decyzji Sądu Najwyższego USA znacząco wpłynęła na skuteczność federalnych przepisów dotyczących finansowania kampanii wyborczych.
Buckley
W swojej decyzji z 1976 roku w sprawie Buckley v. Valeo, Sąd Najwyższy orzekł, że kilka kluczowych przepisów Federalnej Ustawy o Kampaniach Wyborczych (Federal Election Campaign Act) nakładających limity na wpłaty i wydatki na kampanie wyborcze było niekonstytucyjnym naruszeniem wolności słowa. Być może najbardziej znaczącym aspektem orzeczenia w sprawie Buckley było to, w jaki sposób ustanawia ono związek między datkami i wydatkami na kampanię wyborczą a wolnością słowa na mocy Pierwszej Poprawki do Konstytucji USA.
Buckley v. Valeo położył podwaliny pod przyszłe sprawy Sądu Najwyższego dotyczące finansowania kampanii wyborczych. Kilkadziesiąt lat później, Sąd powołał się na Buckley w innej przełomowej decyzji dotyczącej finansowania kampanii wyborczych, Citizens United przeciwko Federalnej Komisji Wyborczej.
Citizens United
W przełomowej decyzji z 2010 r. w sprawie Citizens United przeciwko Federalnej Komisji Wyborczej, Sąd Najwyższy USA orzekł, że przepis prawa zabraniający korporacjom wpłacania na kampanie pieniędzy z ich ogólnych skarbów narusza Pierwszą Poprawkę do Konstytucji o wolności słowa. Przyznając korporacjom te same prawa do wolności słowa, co osobom prywatnym, orzeczenie Citizens United blokuje rządowi federalnemu możliwość ograniczania wysiłków korporacji, związków i stowarzyszeń w zakresie wydawania pieniędzy na wpływanie na wynik wyborów. W ten sposób orzeczenie to doprowadziło do powstania super PACs i, według krytyków, zapoczątkowało erę, w której ogromne sumy pieniędzy mogą potencjalnie decydować o wyniku wyborów.
Sędzia Anthony M. Kennedy, pisząc wąską, 5-4-osobową opinię większości Sądu Najwyższego, napisał, że "Rządy często są wrogo nastawione do mowy, ale zgodnie z naszym prawem i naszą tradycją wydaje się dziwniejsze niż fikcja, aby nasz rząd uczynił z tej politycznej mowy przestępstwo".
Krytykując orzeczenie, czterech niezgadzających się z nim sędziów opisało opinię większości jako "odrzucenie zdrowego rozsądku Amerykanów, którzy od czasu powstania uznali potrzebę zapobiegania podkopywaniu samorządności przez korporacje i którzy walczyli z charakterystycznym korupcyjnym potencjałem korporacyjnej kampanii wyborczej od czasów Theodore'a Roosevelta."
McCutcheon
2 kwietnia 2014 roku Sąd Najwyższy wydał orzeczenie w sprawie McCutcheon przeciwko FEC, w którym uchylił przepis Bipartisan Campaign Reform Act (BCRA), który nakładał zagregowane limity na kwotę pieniędzy, jaką osoba fizyczna może wpłacić w okresie dwuletniego cyklu wyborczego na rzecz wszystkich kandydatów federalnych, partii i PAC łącznie. Sąd stosunkiem głosów 5-4 orzekł, że dwuletnie limity łączne są niezgodne z Konstytucją RP na mocy Pierwszej Poprawki.
Orzeczenie w sprawie McCutcheon obaliło limity na łączne federalne datki na kampanię wyborczą, ale nie wpłynęło na limity dotyczące tego, ile osoby prywatne mogą przekazać na kampanię pojedynczego polityka.
Większość uznała, że łączny limit wpłat w niewielkim stopniu rozwiązuje problemy, które miała rozwiązać ustawa Bipartisan Campaign Reform Act, a jednocześnie ogranicza uczestnictwo w procesie demokratycznym.
W opinii większości Trybunału, sędzia główny John Roberts napisał, że "rząd nie może w większym stopniu ograniczać liczby kandydatów lub przyczyn, które darczyńca może wspierać, niż może powiedzieć gazecie, ilu kandydatów może poprzeć".
Czterej przeciwni sędziowie napisali, że decyzja ta "... tworzy lukę, która pozwoli pojedynczej osobie na wpłacanie milionów dolarów na rzecz partii politycznej lub kampanii kandydata. W połączeniu z Citizens United v. FEC, dzisiejsza decyzja niszczy nasze narodowe prawo finansowania kampanii wyborczych, pozostawiając resztki niezdolne do radzenia sobie z poważnymi problemami demokratycznej legitymacji, które te prawa miały rozwiązać."
Istotne kwestie
Prawo federalne dotyczące finansowania kampanii wyborczych składa się ze złożonego zestawu limitów, ograniczeń i wymogów dotyczących pieniędzy i innych wartościowych rzeczy, które są wydawane lub przekazywane w wyborach federalnych. Jak w każdym tak skomplikowanym zbiorze przepisów, nie brakuje w nim luk prawnych i niezamierzonych wyjątków. Pomimo najlepszych starań ustawodawców i regulatorów federalnych, problemy z prawem finansowym kampanii wyborczych pozostają.
Komitety PAC i wydatki satelitarne
Grupy i osoby prywatne, które nie są bezpośrednio związane lub kontrolowane przez kandydata lub kampanię kandydata, w tym komitety partii politycznych, super PACs, grupy interesów, stowarzyszenia handlowe i grupy non-profit, mogą angażować się w praktykę znaną jako "wydatki satelitarne" lub "wydatki niezależne". Zgodnie z obowiązującym federalnym prawem finansowania kampanii wyborczych, takie pozornie niezrzeszone grupy mogą wydawać nieograniczone sumy pieniędzy na działalność polityczną.
Wydatki satelitarne na kampanie wyborcze eksplodowały po tym, jak Sąd Najwyższy orzekł, że nie można zabronić korporacjom i związkom zawodowym nastawionym i nie nastawionym na zysk dokonywania niezależnych wydatków w wyborach. Według Center for Responsive Politics, wydatki na kampanie satelitarne wzrosły o około 125% między 2008 a 2012 rokiem.
Nieujawnianie ciemnych pieniędzy
Ponieważ niektóre organizacje non-profit, takie jak grupy pomocy społecznej, związki zawodowe i stowarzyszenia handlowe, nie są zobowiązane do ujawniania informacji o swoich darczyńcach, ich wydatki na kampanie wyborcze są czasami określane jako "ciemne pieniądze". Szczególnie od czasu wydania przez Sąd Najwyższy w 2010 roku wyroku Citizen United v. FEC, ciemne pieniądze stały się kontrowersyjną kwestią.
Krytycy ciemnych pieniędzy twierdzą, że brakuje im przejrzystości i służą grupom specjalnych interesów, przyczyniając się w ten sposób do korupcji w polityce. Zwolennicy wydatków na kampanie wyborcze z wykorzystaniem ciemnych pieniędzy twierdzą, że - jak potwierdził Sąd Najwyższy - są one chronioną formą swobodnej ekspresji politycznej, a dodatkowe wymogi ujawniania darczyńców mogą zniechęcać do udziału w życiu politycznym.
Według Center for Responsive Politics, wydatki polityczne organizacji, które nie są zobowiązane do ujawniania swoich darczyńców, wyniosły w 2004 roku około 5,8 miliona dolarów. Jednak po orzeczeniu Sądu Najwyższego z 2010 roku w sprawie Citizens United przeciwko FEC, wpłaty "ciemnych pieniędzy" znacznie wzrosły. Na przykład w 2012 roku organizacje, które nie miały obowiązku ujawniania swoich darczyńców, wydały na działalność polityczną około 308,7 miliona dolarów.
Źródła
- Garrett, Sam R. "Finanse kampanii wyborczych: Key Policy and Constitutional Issues". Congressional Research Service, 3 grudnia 2018 r., https://www.everycrsreport.com/files/2018-12-03_IF11034_1441e0cf56bffb59ace1329863576aac13516723.pdf.
- "The Money Behind the Elections." Center for Responsive Politics, https://web.archive.org/web/20160307122029/http://www.opensecrets.org/bigpicture/index.php.
- Levine, Carrie. "Soft Money Is Back-And Both Parties Are Cashing In." Politico, August 04, 2017, https://www.politico.com/magazine/story/2017/08/04/soft-money-is-backand-both-parties-are-cashing-in-215456/.
- Wihbey, John. "Stan polityki finansowania kampanii wyborczych: Ostatnie wydarzenia i kwestie dla Kongresu." The Journalist's Resource, 3 października 2011 r., https://journalistsresource.org/politics-and-government/campaign-finance-policy-recent-developments/.
- Maguire, Robert. "How 2014 Is Shaping Up to be the Darkest Money Election to Date". Center for Responsive Politics, 30 kwietnia 2014 r., https://www.opensecrets.org/news/2014/04/how-2014-is-shaping-up-to-be-the-darkest-money-election-to-date/.
